Περάσανε πάνω από δυο μήνες από
τη στιγμή που ο πλανήτης μας εξήντλησε τους πόρους που διέθετε για την παρούσα
χρονιά, ένα τεράστιο ζήτημα, το οποίο δεν έτυχε της αντίστοιχης προβολής, σε
σχέση με τη σημασία του, και φάνηκε ότι, τελικά, ελάχιστα μας προβλημάτισε.
Φαίνεται να μην ανησυχούμε
ιδιαίτερα για το γεγονός ότι δανειζόμαστε συνεχώς πόρους, ακόμη και από τα
μόνιμα αποθέματα, τα οποία δεν ανανεώνονται, και υποθηκεύουμε το μέλλον των
επόμενων γενεών, κάτι που θα μας οδηγήσει κάποια στιγμή (όχι στο πολύ μακρινό
μέλλον) σε ένα αδιέξοδο χωρίς επιστροφή.
Αντί, λοιπόν, να στραφούμε σε
πρακτικές βιωσιμότητας και αειφορίας, συνεχίζουμε ακάθεκτοι στον δρόμο της
μεγέθυνσης, παίζοντας με τα όριά του.
Μια ενδεικτική απόπειρα
αντίστοιχης πρακτικής είναι
